W 2001 roku Polska kadra U-18 zdobywa mistrzostwo Europy. Turniej był rozgrywany na boiskach Finlandii i był ostatnim w tej formule, ponieważ od tej pory do gry uprawnieni byli 19-latkowie. Trenowani przez Michała Globisza piłkarze ograli Hiszpanów (4:1), zremisowali z Duńczykami (1:1), oraz zwyciężyli z Duńczykami (3:2). W finale zaledwie ośmiozespołowego turnieju Polacy nie dali szans Czechom (3:1). Paweł Brożek, Sebastian Mila, Paweł Golański to nazwiska, które zna każdy kibic, jednak poza Tomaszem Kuszczakiem żaden z ówczesnych mistrzów nie zrobił porywającej kariery międzynarodowej. Tacy piłkarze jak Sierant, Napierała, Radler, czy Zawadzki są znani tylko prawdziwym zapaleńcom, którzy dogłębnie śledzą piłkarską rzeczywistość. Kolejny raz sukces nie był efektem wieloletniego planu szkoleniowego, ani nie stał się przyczyną rozważań na temat stworzenia takowego. W sposób oczywisty zamazał obraz, a efektem tego jest fakt, że przy każdym kolejnym niepowodzeniu, możemy natknąć się na szereg nawiązań do drużyny z Finlandii i stwierdzeń mówiących o zmarnowanych pokoleniach zawodników.
